به خود خود خودم

چقدر خوب است گاهی ننویسی. کلمات انگار تجدید قوا میکنند گاهی حتی دوباره متولد میشوند. و حالا که کلمات به اندازه کافی قدرت دارند مینویسم؛ دوست داشتن به کلام نیست. به لرزش کلام است وقتی واژه زیر بارخواهش تعظیم میکند و حتی سکوت میشود. به تماشا نیست به نگاه است وقتی نه فقط چشمها بلکه یک وجود به تو نگاه میکند و گرم میشوی حتی اگرچشمهایش را بسته باشد. وقتی سراپا شنیدن شکل میگیرد گرچه کلامی برای گفته شدن باقی نمانده باشد. حالا راحت تر است نوشتن. راحت تر است گفتن. حالا واژه میداند جایش کجاست و چه حقی دارد