شکوفه های خانه مادر بزرگ

سلام
سلام
چطوری؟
خوبم تو چطوری؟
خوب ! عکسها رو دیدی ؟
نه. نمیدونم چرا ایمیلت نرسید به دستم
اشکالی نداره دوباره میفرستم . اینجا سرعت کم هست دارم آپلود میکنم دیگه پیغام نفرست تا قطع نشه. ا
باشه
...
...
چند دقیقه ای صبر میکنم تا عکسهایی رو که خواهرم از مهمونیهای سال نو یا مسافرتها گرفته برسه. قلبم داره تند تر میزنه. وقتی عکسها میرسند با صبر و حوصله یکی یکی اونها رو نگاه میکنم چندین با بر میگردم و از اول دوباره نگاه میکنم. چه حال عجیبی. از لحظه تحویل سال اصلا اینقدر احساس و حال و هوای نوروز بهم دست نداده بود. توی عکس همه خوب بودند. میخندیدند. همه جا سرسبزبود . چه تازه بود شیرینیهای سفره که میدونم امسال تا خیلی وقت باقی خواهند موند چون من نیستم که همون روزهای اول به دادشون برسم. پسر و دختر های عمو عمه خاله دایی چه بزرگتر شده اند. دلم میخواست لحظه ای کنارشون بودم. در بین عکسها یک عکس بود که اولش خیلی توجهم رو به خودش جلب نکرد اما بعدا همون عکس باعث شد بفهمم که چرا حال و هوای عید رو حس نکردم. شکوفهای درختهای خونه مادربزرگ...
همیشه از تیز بینیهای خواهر کوچکم به حیرت میومدم الان هم یه چشمش رو توی عکسها دیدم. شکوفهای خونه مادر بزرگ چه تازه بودند. بهار همینه همین شکوفه ها به همین سادگی. همینها هستند که بر لبهای همه خنده میارند. همینها هستند که سفره عید رو پهن میکنند. همینها هستند که شیرینیهای خونگی رو درست میکنند. امسال نوروز پر برفی بود اینجا. برای همین بود که نه عید رو حس کردم نه بهار رو اما اون شکوفه های توی عکس شدند بهار من. بهار رو حس کردم. ا

بهار زندگی هم شکوفه میخواد وگرنه نمیشه حسش کرد. ا