جزئیات زندگی چقدر مهم هستند؟

یادمه آقای صباحی استاد کارگاه اتومکانیک میگفت خودروسازهای ما وقتی یه ماشین رو برای ارائه وارد بازار میکنند اولش همه چیز خوبه ولی پس از مدتی کم کم همه چیز خراب میشه. از سنسورهای اکسیژن توی اگزوزهای پرایدهای اولیه حرف میزد که همون روزای اول برش داشتند چون بنزین ما سرب دار بود و سنسورها رو خراب میکرد. بعدا با برداشتن سنسورها مشکل آلودکی زیاد این ماشینها پیش اومد. یک وسیله به پرایدها اضافه کردند به نام سی ال سی که آلودگی رو کمتر میکرد. انوقت مردم فهمیدند که اگه این وسیله رو بردارند به اصطلاح نفس ماشین باز میشه و شتابش میره بالابنابراین تصمیم گرفتند که این وسیله رو از مدار سوخت رسانی بردارند. این شد که پس از ین سیر طولانی باز هم پراید آلوده کار میکنه. از ترمزموتورهای بسیار ایمن ماشینهای سنگین حرف میزد که راننده ها خودسرانه از ماشین برش میدارند تا ماشین بهتر کار کنه و ...

خیلی از کارامون همینجوری هست. نصفه نمیه و ناقص. و آخر سر هم اونقدر از جزئیات ( به نظر خودمون) اضافی وسایل و یا قانونهای اطرافمون حذف میکنیم که گاهی از وجود اولیه چیزی باقی نمیمونه. همیشه دوست داریم با چیزای ساده کار کینم انگار حوصلش رو نداریم ولی امان از وقتی که چیزی جنبه تجملی یا سرگرمی پیدا کنه. از هیچ جزئیاتی نمیگذریم.

راستش همیشه شنیده بودم که کشورهای غربی مصرف گرا هستند و این کار رو تبلیغ میکنند. اما یک نکته اساسی وجود داره که به نظر من میرسه. بذارید با چندتا مثال شروع کنم. اینجا خیلی از خانواده ها وسایلی دارند که به نظر میاد خیلی بیش از حد نیازشون هست. مثلا اکثرا ماشینهای آمریکایی ماشینهایی هستند با قدرت و مصرف بالا و اندازشون هم بزرگ هست. خونه ها اکثرا با فاصله از هم ساخته میشوند. وسط شهر فضاهای بسیار باز شامل دریاچه پارک جنگل دیده میشه . اما این همه برای چی؟ ایا این وسایل و امکانات دارن هدر میرن؟

یک نکته وجود داره و اون این هست که ما فضایی رو که یه انسان به اون احتیاج داره رو کم در نظر میگیریم. اما اینا نه. این فضا در کشورهایی مثل ژاپن به حد اقل خودش میرسه وقتی خونه های لانه زنبوری کارگری رو میبینیم اینجا در عین حال زندگی اصلا اسون نیست. مالیاتها و بیمه های سنگین بیداد میکنن. وسایل زندگی ارزون نیستند. آدمهای زحمتکش کم نیستند وقتی آخر هفته میشه همه واقعا خوشحال هستند از ته دل و تعطیلی آخر هفته رو با هیچ چیز عوض نمیکنند. خونها ظاهر تمیزی دارند. دائما رنگ میشن. علفها دائما کوتا میشن توی تابستون و زمستون برفها دائما پارو.

.تئوری اینه: زیاد کار کن. زیاد خرج کن. زیاد نتیجه بگیر . زیاد تفریح کن بموقش. این یعنی زیاد زندگی کن.منظورم طول زندگی نیست بلکه عرض اونه که دست خودمون هست. بعضیها با دیدن این حجم بالای در نظر گرفته شده برای گوشه گوشه زندگی جا میزنند. مثل خود من...

با قبول این تئوری کلی فضا بهت میدن. تا کاری پیدا کنی بهت وام میدن کم بهره . و میتونی خونه ماشین و وسایل زندگی بخری. شاید تا آخر عمر مالک نشی اما استفاده میکنی. میدونم همه جای آمریکا اینجوری نیست و ضمنا این چیزی هست که به نظر من میرسه.حتما هستند کسانی که بهتر از من نگاه کنند و خوب تر ببیند. ولی اگه بخواهیم پرایدمون به این بدی نباشه باید زیاد زندگی کنیم و پر حجم. میدونم همه اینها یک خیال راحت میخواد که گاهی از ما میگیرندش.